Ερωτευόμαστε την αντανάκλαση του ίδιου μας του εαυτού.

Λένε πως αυτό που πραγματικά ερωτευόμαστε δεν είναι παρά η αντανάκλαση του ίδιου μας του εαυτού. Λένε πως ερωτευόμαστε την κυριαρχία που ασκούμε στον άλλον. Ένα απ’ τα δραστικότερα διεγερτικά, έτσι το περιγράφουν. Η κυριαρχία που κάποιος μπορεί να ασκήσει στο αντίθετο φύλο. Η συνεχής προσπάθεια να δαμάσεις αυτόν που βρίσκεται απέναντι σου,  να καταφέρεις να του περάσεις αυτό το αόρατο χαλινάρι, σε οδηγεί τελικά σε έναν απρόσμενο «έρωτα». 

Ένα παιχνίδι επιβολής που ίσως ξεκινήσει για να την ικανοποίηση ενός εγωισμού ή ακόμα κι ένα στοίχημα με τον ίδιο μας τον εαυτό, ίσως σταθεί ικανό να μας  εγκλωβίσει. Να μας παγιδεύσει σε έναν ατέρμονο δρόμο, με εμάς να χανόμαστε στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που ποτέ δε μάθαμε, που ποτέ δε ζήσαμε όσο θα έπρεπε και που ποτέ δεν προλάβαμε να εξερευνήσουμε. 

Κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουμε κολλημένοι να κοιτάμε τα μάτια αυτού που βρίσκετε απέναντι μας, δίχως όμως να τα βλέπουμε. Δίχως να μπορούμε να δούμε τι πραγματικά κρύβετε πίσω από αυτά. Καταλήγουμε να κοιτάμε μέρα παρά μέρα δυο καθρέφτες. Να προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε την ακόρεστη δίψα μας για επιβεβαίωση, για εξουσία και να ρουφάμε αύτη την ηδονή που οι δικές μας πράξεις έχουν δημιουργήσει. 

Κι αν όντος έχουν δίκαιο; Αν αυτό που πραγματικά ερωτευόμαστε ή αυτό που επιλεγούμε να ερωτευτούμε στον άλλον δεν είναι η μοναδικότητα του μα η λατρεία που ο ίδιος τρέφει για εμάς; Αν τελικά αυτό που καταλήγουμε να «αγαπάμε» δεν είναι παρά το γεγονός πως μας αγάπησε εκείνος πρώτος; Τότε τι; Τι γίνετε όταν αυτή η επιρροή που ασκούμε αρχίσει να ξεθυμαίνει; Τι γίνετε όταν εμείς οι ίδιοι κουραστούμε;  Όταν εμείς επιλέξουμε να σταματήσουμε να κυριαρχούμε το μυαλό και την καρδία αυτού που βρίσκετε απέναντι μας. Τι μένει τότε;  Θα ψάξουμε άραγε τον εαυτό μας στα μάτια ενός καινούργιου έρωτα; Θα προσπαθήσουμε να δαμάσουμε τον επόμενο που θα βρεθεί στο δρόμο μας δίχως να του δώσουμε καν την ευκαιρία να μας δείξει ποιος πραγματικά είναι; 

Ίσως η απάντηση να είναι πιο απλή απ’ όσο φαντάζει, ίσως τελικά να μην έχουμε ανάγκη για άλλη μία περιπέτεια. Ίσως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε να είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς μέσα από τα δικά μας μάτια. Να μάθουμε να δίνουμε μια ευκαιρία στον εαυτό μας, να του επιτρέπουμε να είναι αληθινός κι όχι άλλος ένας κυρίαρχος σε ένα παιχνίδι εξουσίας μεταξύ δυο ανθρώπων. Να μάθουμε πρώτα να ζούμε με εμάς, μόνο για μάς.  Μετά να μάθουμε όχι απλά να δινόμαστε, αλλά να παραδινόμαστε. Να παραδινόμαστε σε δυο χέρια αληθινά. Σε δυο χέρια που θέλουμε να κρατήσουμε σφιχτά. Όχι μόνο γιατί μας θαύμασαν, γιατί μας πρόσφεραν ότι ζητήσαμε ή γιατί αντισταθήκαν και μας έδωσαν την ευκαιρία να πολεμήσουμε για κάτι περισσότερο. Να να τα κρατήσουμε γιατί εμείς τα αγαπήσαμε, εμείς τα ερωτευτήκαμε και εμείς τα επιλέξαμε. Γιατί καταφέραμε να δούμε τι πραγματικά σημαίνουν δυο μάτια γεμάτα ειλικρίνεια. Δυο μάτια που κρύβουν πίσω τους μια αληθινή ψυχή και όχι δυο ψεύτικους καθρέφτες, δυο ξεθωριασμένες εικόνες ενός περίτρανου εγώ.