Με ρωτάς αν σε συγχώρεσα.

Δύσκολο δεν ήταν να ζω με σένα μετά απ’ ότι έγινε, δύσκολο δεν ήταν να βρω τη δύναμη να σ’ αγαπώ αφού ποτέ δεν έπαψα, για αυτό άλλωστε και έμεινα. Ακόμα και τον πόνο κατάφερα να θάψω, τα αναφιλητά και τα τόσα βράδια να κατηγορώ εσένα. Να κατηγορώ εμάς και να παλεύω να αποδεχτώ πως αυτό που περισσότερο αγάπησα με είχε προδώσει δίχως δισταγμό, ακόμα κι αυτά πάλεψα να ξεχάσω.

Δύσκολο δεν ήταν να σε κοιτάξω στα μάτια, ακόμα κι αυτό το κατάφερα. Δύσκολο όμως, είναι πως τώρα πια πρέπει να ζω με το καινούργιο μου εγώ. Με έναν εαυτό που αναγκάστηκα, που θέλησα, που επέλεξα, όπως θες πες το… με έναν εαυτό που δημιούργησα για να προχωρήσω παρακάτω. Για να μείνω, να βρω το θάρρος να μείνω και να πιστέψω πως ένα λάθος μπορεί να συγχωρεθεί.

Βλέπεις, όλοι νομίζουν πως αυτός που αλλάζει είναι ο θύτης, μα όχι… ξέχνα τις ταινίες, τα γλυκανάλατα λόγια, τα όμορφα λουλούδια, τα δώρα, τους καλούς τρόπους, τα δάκρυα, τις αμέτρητες συγγνώμες. Όχι, αυτά μια λύτρωση είναι μοναχά για εκείνον. Αυτός που πραγματικά αλλάζει είσαι εσύ, εσύ που πρέπει να αποδεχτείς ένα κατώτερο εγώ… ένα παράταιρο εγώ που πότε δε πίστεψες πως θα γινότανε δικό σου.

Ναι, ένα λάθος μπορεί να συγχωρεθεί και μια συγγνώμη μπορεί επίσης να γίνει αποδεκτή. Με ρωτάς λοιπόν αν σε συγχώρεσα, απάντηση δεν έχω να σου δώσω. Ίσως να μην ήταν καν δική μου επιλογή, βλέπεις η αγάπη είναι πιο πάνω απ’ τη συγχώρεση. Το πρόβλημα όμως είναι πως ότι έχει γραφτεί δε μπορεί να ξεγραφτεί. Μια συγχώρεση δεν σβήνει αναμνήσεις, δεν διαγράφει εικόνες και σίγουρα δεν σ’ αποζημιώνει για όλες εκείνες τις κλεμμένες στιγμές που χαρίστηκαν αλλού.

Ξέρεις άραγε τι είναι αυτό που κάνει μια καρδιά τόσο ξεχωριστή; Όσο πονάει άλλο τόσο μεγαλώνει. Κι όσο υποφέρει συνεχίζει να παλεύει. Κάπως έτσι όμως γίνεται λίγο πιο σκληρή, λίγο πιο σκοτεινή συνεχίζει να αγαπά μόνο που παύει να φοβάται. Δε φοβάται μήπως σε χάσει, δε φοβάται μήπως πληγωθεί, δε φοβάται καν να μείνει μόνη. Μένει επειδή μοναχά αγαπά. Κάπως έτσι δημιουργεί μια αγάπη αλλιώτικη, μια αγάπη κάπως διαφορετική, λίγο πιο ελεύθερη και ναι ίσως λίγο πιο πικρή.

Εγώ λοιπόν εσένα σε συγχώρεσα, έκανα ότι χρειάστηκε και σε συγχώρεσα. Δεν ξέχασα και μνήμες δεν έσβησα μα φρόντισα να τις κρύψω κάπου καλά για να μη σου θυμίζουν τα δικά σου λάθη, να μην μας θυμίζουν εκείνη την κακή στιγμή.  

Γι’ αυτό σου λέω, εγώ το αποδέχτηκα. Διάλεξα μια αγάπη που ήταν πιο δυνατή από εμένα και κάπως έτσι εγώ εσένα σε συγχώρεσα. Εσύ όμως δεν ξέρω αν ποτέ εσένανε συγχώρεσες, αν ποτέ σου το ξεπέρασες… Γιατί μη ξεχνάς, εγώ επέλεξα εσένα μα εσύ επέλεξες να ζεις με ότι απέμεινε από εμένα.