Μία ατελείωτη αναζήτηση.

Μία ατελείωτη αναζήτηση. Έτσι μοιάζει η κάθε μέρα. Με σένα να ψάχνεις, να παλεύεις, να προσπαθείς να βρεις αυτό που τόσο έχεις ανάγκη. Να προσπερνάς στιγμές, να αφήνεις πίσω σου εικόνες, μέχρι που να καταφέρεις να βρεις αυτή που θα κάνει τη διαφορά… που ίσως ξεχωρίσει. Αυτή που θα ξορκίσει τα μονότονα σου απογεύματα.

Περισσότερα, χρειάζεσαι περισσότερα. Το σήμερα δεν σου είναι αρκετό, μα και το αύριο ίσως να μη σου περισσέψει. Προσπαθείς, προσπαθείς να γεμίσεις. Με συναισθήματα, ανθρώπους, πράγματα, φορτώνεις συνεχώς την κάθε σου μέρα και με κάτι καινούργιο. Όσο μικρό όσο παράταιρο κι αν μοιάζει, θες να πιστέψεις πως ίσως κάνει τη διαφορά. Κι όμως, όσο και να στολίζεις τον εαυτό σου με ωραία ρούχα, μ’ αστραφτερά περιτυλίγματα δε σου είναι αρκετό. Το νιώθεις.

Κι άλλα, χρειάζεσαι κι άλλα. Κι όχι δεν είναι πράγματα, δεν είναι στιγμές, μα ούτε και εμπειρίες. Αυτά τα έχεις μαζέψει προ πολλού, τα έχεις βιώσει. Κουράστηκες όμως. Κουράστηκες να προσπαθείς, να αναζητάς, να χάνεσαι στο παρελθόν. Να γυρνάς πίσω σε εκείνες τις μέρες που όσα είχες ήταν αρκετά. Αφήνεις τον εαυτό σου να αιωρείται ανάμεσα σε ένα θαμπό παρελθόν και ένα σκληρό μέλλον, έτσι νομίζεις άλλωστε πως θα είναι το μέλλον σου. Κι αφού μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να σε ικανοποιήσει, γιατί να συνεχίσεις να παλεύεις γι’ αυτό το άδοξο μετά;

Έρχεται όμως η στιγμή που καταλαβαίνεις τι πραγματικά λείπει, τι είναι αυτό που τόσο καιρό προσπαθείς να κάνεις. Να γεμίσεις, αυτό προσπαθείς. Να γεμίσεις εκείνο το κενό. Αυτό που όσα κι αν του τάξεις, όσα κι αν του προσφέρεις μένει πάντα ανοιχτό. Τι λάθος να κάνεις άραγε; Τόσο καιρό δεν κάνεις τίποτα άλλο παρά να διεκδικείς αυτό που θα σε ολοκληρώσει. Να ‘ναι όμως αυτό που πραγματικά έχεις ανάγκη;

Πως να γεμίσεις ένα κενό που δεν ξέρεις καν από πού προήλθε; Για πόσο καιρό ακόμα να μαζεύεις, να αναζητάς, να παίρνεις; Πόσα ακόμα χιλιόμετρα πρέπει να διανύσεις μέχρι να φτάσεις, όχι στο τέλος. Απλά να φτάσεις. Να φτάσεις στη δική σου αφετηρία. Εκεί που όλα ξεκινούν να βγάζουν νόημα, εκεί που οι απαντήσεις δε σε φοβίζουν, οι άνθρωποι δε σε τρομάζουν και τα όνειρα σου περισσεύουν. Στην αρχή. Εκεί θες να φτάσεις, εκεί που όλα φαντάζουν πιο εύκολα.

Και να που τώρα κάποιος σου λέει πως εδώ είναι η αφετηρία σου. Εδώ μηδενίζουν όλα, αυτή τη στιγμή, αυτό το λεπτό, τούτη εδώ είναι η αρχή σου. Να που τώρα κάποιος σου λέει να  επιλέξεις εσύ το επόμενο σου βήμα. Μπορείς πραγματικά να προχωρήσεις; Έχεις το θάρρος να βυθιστείς, να πέσεις, να χαθείς και να ξαναβρεθείς;  Να ανακαλύψεις τι πραγματικά κρύβεις; Να θυμηθείς τι ήταν αυτό που κάποτε θέλησες, αυτό που ονειρευόσουν μεγαλώνοντας… αυτό που ξεκίνησες να κάνεις και το παράτησες. Τι ήταν αυτό που πραγματικά αγάπησες; Λοιπόν; Έχεις το θάρρος να το διεκδικήσεις προτού κι αυτό μετατρέπει σ’ άλλο ένα αλησμόνητο κενό;