Δέκα Λεπτά

Επιτέλους αυτά τα δέκα πολυπόθητα λεπτά είναι δικά σου. Έχεις δέκα ολόκληρα λεπτά. Χωρίς τηλέφωνα, χωρίς μηνύματα, χωρίς φίλους, χωρίς γονείς, χωρίς παιδιά, δίχως περιττές κουβέντες, μόνο για σένα. Και τώρα τι; Τι θα πρωτοκάνεις; Τι να ήταν άραγε αυτό που σκεφτόσουν τόσες μέρες; Ξαφνικά το έχεις ξεχάσει, μα πως γίνεται να το ‘χεις ξεχάσει; Το επαναλάμβανες συνεχώς στον εαυτό σου… «με το που βρω χρόνο αυτό θα κάνω!»

Να ήτανε άραγε κάποια λίστα, ίσως μια μάσκα ομορφιάς, παιχνίδι στον υπολογιστή, online αγορές;  Τι μπορεί να ήταν αυτό που τόσο ήθελες; Έχεις ήδη ξοδέψει δύο λεπτά να σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς, άστο δε πειράζει το κάνεις άλλη φορά. Ανοίγεις την τηλεόραση, «μπα… πολύ βαρετό». Βλακεία είναι να χαραμίσεις τον πολύτιμο σου χρόνο μπροστά σ’ ένα κουτί. Βάζεις μουσική, ακούς για άλλη μια φορά το τραγούδι που σου ‘χε καρφωθεί στο μυαλό εδώ και μέρες. Η μελωδία του σε αιχμαλωτίζει, κλείνεις για λίγο τα μάτια και ταξιδεύεις μαζί του. Πόσο πολύ θα θελες να χορέψεις, να αφήσεις το ρυθμό να σε παρασύρει. Τι το σκέφτεσαι; Είσαι μόνη μπορείς να κάνεις ότι σε ευχαριστεί.

Σηκώνεσαι απ’ τη καρέκλα σου, βάζεις και πάλι το τραγούδι σου. Αρχίζεις να χορεύεις στο ρυθμό του, ακούς με προσοχή τον κάθε στίχο, πόσο θα θελες να ξημεροβραδιάζεσαι μ’ αυτά τα λόγια! Πέρασαν ακόμα πέντε λεπτά, πω, πω πόσο γρήγορα κυλάνε οι δείχτες του ρολογιού όταν το ευχαριστιέσαι. Και τώρα; Τι άλλο να κάνεις τώρα; Τίποτα, αυτό θα κάνεις… κλείνεις τα μάτια και αφουγκράζεσαι αυτή την υπέροχη σιωπή, αυτή την τόσο ευχάριστη ηρεμία. «Ξύπνα, ξυπνά μη κοιμάσαι, όχι από τώρα!» Κάποιος σε φωνάζει, μια γνώριμη φωνή.

Σηκώνεσαι και πάλι, τυχαία το βλέμμα σου κοντοστέκει σ’ έναν καθρέφτη. Ίσως πρέπει να του αλλάξεις θέση,  ποιος να τον δει εκεί που τον έχεις καταχωνιάσει. Πλησιάζεις, η φωνή συνεχίζει να ψελλίζει κάτι, δεν μπορείς να καταλάβεις όμως τι λέει, μοιάζει τόσο απομακρυσμένη. Τα βλέμματα σας συναντιούνται. Καταλαβαίνεις πως η φωνή αυτή είναι η δική σου. Ένα λεπτό! Έχεις ένα λεπτό να καταλάβεις τι θέλει ή μάλλον να καταλάβεις τι εσύ θέλεις.

Χαμογελάς, το είδωλο σου σε κοιτάει επίμονα. Ξέρεις πολύ καλά πως όπως ακριβώς έχεις καταχωνιάσει αυτόν τον καθρέφτη σε εκείνη τη γωνιά, ακριβώς το ίδιο έχεις κάνει και με τον εαυτό σου. Έχεις ξεχάσει πως να ζεις ή μάλλον δεν προλαβαίνεις πια, έχεις ακόμα ξεχάσει πως μοιάζει η ίδια σου η φωνή. Μα όσα και αν έχεις ξεχάσει  ξέρεις πολύ καλά πως αυτό πρέπει να αλλάξει, ξέρεις πολύ καλά πως δέκα λεπτά ποτέ δεν θα είναι αρκετά, αξίζεις πολλά περισσότερα μέσα σε μια μέρα που αποτελείται από 1,440 λεπτά.

Νικολέτα Λιβά