Όλα θέλουν τον καιρό τους έτσι και ένας χωρισμός

Συζητώντας για λάθη, για αδύναμες στιγμές και ίσως για στιγμές που θα θελες απεγνωσμένα να διαγράψεις, θυμήθηκα πως είναι φορές που εκείνα τα λεγόμενα λάθη είναι αναγκαία αν θες πραγματικά να προχωρήσεις.

Αν με ρωτήσεις πόσες συζητήσεις έχω κάνει για χωρισμούς, πόσες φορές έχω παρηγορήσει και πόσες φορές με έχουν παρηγορήσει θα δυσκολευόμουν να σου πω. Σε κάθε τέτοια περίπτωση όμως η ερώτηση παραμένει πάντα η ίδια. Πως στο καλό θα καταφέρεις να σταθείς και πάλι στα πόδια σου και να ξεκινήσεις πάλι απ’ την αρχή;

Κι όταν με το καλό καταφέρεις να σταθείς, πως προχωράς; Πως σταματάς να νιώθεις παγωμένη ανάμεσα σε όλους εκείνους που σε προσπερνούν; Πως συνεχίζεις λες και τίποτα δεν έχει συμβεί και πως ξεκλειδώνεις; Το πιο δύσκολο είναι να ξεκλειδώσεις εσένα ή μάλλον να ξεκλειδώσεις εκείνο το κομμάτι σου που δεν ξέρεις καν πως έχει κλειδώσει!

Εκείνα τα λόγια λοιπόν που εγώ είχα ανάγκη να ακούσω κάποτε μα κανένας δεν τολμούσε να μου τα πει είναι πως δεν θα ξεκινήσεις από την αρχή, δεν θα συνεχίσεις σαν να μην έγινε τίποτα και όσο παλεύεις να ξεκλειδώσεις δεν πρόκειται να συμβεί.

Το μόνο που πραγματικά χρειάζεσαι είναι χρόνο, χρόνο για να σταματήσεις να κατηγορείς εσένα για ότι έγινε. Χρόνο για να καταλάβεις πως δεν έχεις ανάγκη από καμία αρχή και πως όταν έρθει η ώρα απλά θα συνεχίσεις. Φυσικά δεν θα συνεχίσεις λες και δεν έγινε τίποτα, έγινε και τώρα πια είναι κομμάτι σου. Αυτό όμως είναι μόνο, ένα κομμάτι σου που μένει πίσω, που δεν χωράει στο παρόν σου.

Κι όχι, δεν έχεις πραγματικά κλειδώσει, απλά σταματά να πιέζεις τον εαυτό σου για κάτι που δεν είσαι έτοιμη ακόμα… και μην φοβηθείς να κάνεις λάθη, μην φοβηθείς να φερθείς και πάλι σαν να περνάς την δεύτερη σου εφηβεία. Μην ντραπείς να ξεσπάσεις.

Αν σε βοηθάει, συνέχισε να μιλάς για ότι έχει συμβεί, συνέχισε να πηγαίνεις για εκείνον τον καφέ με τους φίλες σου, να διασκεδάζεις μαζί τους, συνέχιζε βασικά να ζεις.  Συνέχισε και κάπως έτσι εκείνο το βάρος που τώρα κουβαλάς θα εξαφανιστεί και εκείνο το σωστό χαμόγελο ή μάλλον το κατάλληλο φιλί, χάδι, βλέμμα… όπως θες πες το, θα σε κάνει να καταλάβεις πως τελικά όλα θέλουν τον καιρό τους.

Νικολέτα Λιβά