Η ιστορία της γυναίκας που πίστεψε σε ένα ψέμα

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία, ίσως την ιστορία της κάθε γυναίκας που έχει πληγωθεί, που έχει πιστέψει σε ένα ψέμα και που πάντα θα το θυμάται. Όχι αναγκάστηκα γιατί συνεχίζει να την πονάει όχι… μα κυρίως για τον λόγο πως αυτός που την είχε πληγώσει δεν πήρε ποτέ το μάθημα του ή μάλλον η γυναικά εκείνη δεν πήρε ποτέ την συγνώμη της.

Πριν από αρκετά χρονιά λοιπόν μια νεαρή κοπέλα γνώρισε έναν όμορφο νεαρό άντρα που στα ματιά της έμοιαζε τέλειος. Δεν ήταν μόνο η εμφάνιση του, ήταν επίσης το χαμόγελο του, οι καλοί του τρόποι, η έμφυτη ευγένεια του, ακόμα και το θράσος του, καθώς την είχε κυνηγήσει ενώ ήδη συνοδευόταν από μια άλλη κοπέλα, μια απλή φίλη όπως της είχε πει. Πριν αρκετά χρονιά λοιπόν, εκείνη η κοπέλα τον ερωτεύτηκε, αποφασίζοντας να παραβλέψει κάποιες περίεργες συμπεριφορές του, μόνο και μόνο για να είναι μαζί του.

Θα πήγαιναν σε καλά εστιατόρια, σε ωραία μπαρ, σε πάρτι γεμάτα κόσμο και στα καλυτέρα κλαμπ. Σπάνια όμως θα ήταν μόνοι, πάντα θα περιτριγυρίζονταν από δικούς του φίλους και πάντα θα την σύστηνε σε όσους περισσοτέρους μπορούσε. Όταν λοιπόν πέρασε το καλοκαίρι εκείνο που γνωρίστηκαν, η νεαρή κοπέλα έπρεπε να επιστρέψει πίσω στις σπουδές της και εκείνος το ίδιο, δίνοντας της όμως πρώτα μια υπόσχεση. Πως θα ήταν μαζί και πως θα την επισκεπτόταν σύντομα!

Συνέχιζαν να μιλούν καθημερινά. Η νεαρή κοπέλα μετά από λίγους μήνες θα πήγαινε να τον δει, όπως ακριβώς της είχε ζητήσει. Ετοίμασε λοιπόν τα πράγματα της και περίμενε την μεγάλη μέρα. Μια μέρα πριν κλείσει τα εισιτήρια της τον πήρε τηλέφωνο… ας πούμε με απλά λόγια ότι εκείνος δεν απάντησε ποτέ. Ας πούμε επίσης ότι για τα επόμενα δύο χρόνια της ζωής της εκείνος θα ήταν το αδύνατο της σημείο.

Όταν θα βρίσκονταν τυχαία όλα θα ξεκινούσαν απ’ την αρχή, μα κάθε φορά θα είχαν το ίδιο τέλος. Με τη διαφορά πως πλέον και εκείνη θα εξαφανιζόταν μόνο και μόνο για να τον κάνει να πονέσει. Δεν ήξερε τότε πως όταν κάποιος δεν ενδιαφέρεται πραγματικά ότι και να κάνεις δεν πρόκειται ποτέ πληγωθεί.

Εκείνος σίγουρα δεν την είχε για να περνάει την ώρα του στο κρεβάτι μαζί της, γιατί όσο περίεργο κι αν ακούγεται εκείνη δεν  δέχτηκε να κοιμηθεί μαζί του. Βλέπεις είναι φορές που το ένστικτο πάντα σε προειδοποιεί και καλό είναι εκείνες τις στιγμές να το ακούς. Σε εκείνα λοιπόν τα δυο χρόνια η νεαρή γυναικά θα έκανε άλλες σχέσεις και για ένα διάστημα θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένη μα σε κάθε τέλος μια τέτοιας σχέσης εκείνος θα κατάφερνέ πάντα να την κερδίσει πίσω.

Οι φίλοι του είχαν γίνει και δικοί της, μιλούσε μαζί τους ακόμα κι όταν οι δυο τους δεν είχαν καμία επαφή. Σε εκείνες τις τυχαίες συναντήσεις που διαρκούσαν κάποιους μήνες μόνο, πάντα θα διασκέδαζαν, θα έβγαιναν, θα περνούσαν καλά και εκείνος θα συνέχιζε να την συστήνει παντού και να την θέλει συνεχώς στο πλάι του. Εννοείται πως η συμπεριφορά του δεν έβγαζε κανένα νόημα και σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο ερωτάς όμως βλέπεις είναι τυφλός ή μάλλον για να λεμέ την αλήθεια στον έρωτα εθελοτυφλούμε!

Ποιο ήταν το τέλος τους; Το τέλους τους ήταν πως επιτέλους εκείνη η νεαρή γυναίκα έμαθε την αλήθεια ή μάλλον την είδε. Για σχεδόν δυο ολόκληρα χρόνια εκείνος θα την αναζητούσε και θα την έπαιρνε παντού μαζί του μόνο και μόνο για να καταφέρει να κατακτήσει μια άλλη γυναίκα την οποία φυσικά της είχε ήδη συστήσει σαν μια καλή του φίλη.

Ενώ εκείνη τον ερωτευόταν εκείνος την χρησιμοποιούσε για να κερδίσει κάποιαν άλλη! Το δικό τους τέλος; Είναι μαζί και ευτυχισμένοι. Το τέλος εκείνης της νεαρής κοπέλας… βρήκε τον πραγματικό έρωτα της ζωής της τη στιγμή που έπρεπε και έμαθε τι πραγματικά σημαίνει να αγαπάς. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πως ενώ εκείνη βασανιζόταν για αρκετό καιρό μέχρι πραγματικά να ξεπεράσει όχι μόνο εκείνον, μα κυρίως να καταλάβει, να συγχωρέσει τον ίδιο της τον εαυτό που στάθηκε τόσο … τόσο τυφλή, εκείνος κατάφερε όσα ήθελε χωρίς καν να απολογηθεί.

Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα της ημέρας; Είναι πως… εκείνη η νεαρή γυναίκα δεν θα άλλαζε τίποτα απολύτως. Εκείνος ο πόνος την έμαθε πολλά περισσότερα από όσα περίμενε. Την έμαθε να παρατηρεί, να σέβεται όπως και η ίδια θέλει να την σεβαστούν, την έμαθε πως δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να ντρέπεται για τις πράξεις άλλων.

Η απορία όμως ακόμα παραμένει. Όχι τόσο στο γιατί, δεν έχει σημασία άλλωστε, όσο στο τι είναι πραγματικά δίκαιο. Είναι άραγε αλήθεια πως ότι δίνεις παίρνεις; Η μήπως όσο πιο κενός είσαι, όσο πιο άδειος είσαι και αναίσθητος τότε κανένα κάρμα δεν μπορεί να σε φτάσει;  Άραγε όλοι μας τιμωρούμαστε κατά κάποιο τρόπο όχι για τα λάθη μας, μα για τους ανθρώπους που έχουμε συνειδήτα πληγώσει, που έχουμε ξεγελάσει γνωρίζοντας πιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Άραγε το σύμπαν σου επιστρέφει όσα δίνεις; Και αν ναι γιατί κάποιοι εκεί έξω πάντα την γλυτώνουν;

Νικολέτα Λιβά